Spisateljice koje koriste muške pseudonime već vekovima, koriste ih ne samo kako bi sačuvale svoju privatnost već i da bi bile označene bez rodnih predrasuda. Mary Ann Evans, poznatija kao George Eliot, je jedan od najpoznatijih primera ovog fenomena. Kroz pseudonim je želela da njena dela budu prihvaćena ozbiljnije, s obzirom na predrasude koje su postojale prema „ženskoj fikciji“.

Sestre Bronte su takođe koristile muške pseudonime (Currer, Ellis i Acton Bell) prilikom objavljivanja svojih dela, počevši od pesničkih zbirki do romana poput „Džejn Ejr“ i „Orkanske visove“. Kroz ovaj oblik anonimnosti, želele su da izbegnu predrasude koje bi mogle da se javljaju prilikom shvatanja njihovih dela od strane javnosti.

Alice Mary Norton, poznatija kao Andre Norton, je moderniji primer spisateljice koja koristi muški pseudonim iz istih razloga – da bi joj dela bila prihvaćena od strane muške publike koja je bila dominantna u žanru naučne fantastike i fantazije. Njen rad je pozitivno ocenjen, dobivši brojne nagrade i priznanja za svoje radove.

Amantine Lucile Aurore Dupin, poznatija kao George Sand, je još jedan primer spisateljice koja je koristila muški pseudonim. Kroz ovaj identitet, izražavala je svoje stavove o rodu, ali i bila u mogućnosti da njena dela budu shvaćena ozbiljnije.

Louise May Alcott je koristila pseudonim A. M. Barnard prilikom pisanja senzacionalističkih romana, stvarajući priče koje su bile tematski slične trilerima savremenih autora poput Gillian Flynn. Kroz ovaj pseudonim, Alcott je mogla da istraži teme psihološkog terora u kontekstu ženskih likova, koje su možda bile neprimerene za žene autore tog vremena.

Kroz istoriju književnosti, ženske spisateljice su koristile muške pseudonime kako bi izbegle predrasude, izrazile svoje stavove o rodu i stvorile dela koja će biti prihvaćena sa jednakom ozbiljnošću kao i dela njihovih muških kolega. Ovaj oblik anonimnosti im je omogućio da istraže teme i žanrove koje možda ne bi bile prihvaćene da su objavljene pod njihovim pravim imenima.