Taban je naseljavala brojna srpska zajednica, koja je još uvećana posle seobe Srba pod vođstvom Arsenija Čarnojevića. Srbi su živeli u Budimu, a grad je bio i sedište jedne od eparhija Srpke pravoslavne crkve. Zaštitni znak Tabana bio je visoki zvonik sa baroknom, pozlaćenom kupolom. Naime, Taban je bio poznat po raskoši Srpskog hrama, podignutog sredinom 18. veka. Saborna crkva stoički je odolevala na međi prizemnih i spratnih kuća izgrađenih u stilu klasicizma. U obnovi crkve, ikonostas je 1824. godine oslikao istaknuti umetnik s početka 19. veka, novosadski slikar Arsenije Teodorović. Pet decenija kasnije, Saborni hram suočen je sa novim nedaćama. Te 1875. godine nabujali potok Đavoljeg jarka protutnjao je kroz ovu varoš. Nakon Drugog svjetskog rata, izgrađen je Eržebet most koji je spajao peštansku stranu sa delom Budima u kome je i Taban. Početkom 20. veka izgrađen je Eržebet most koji je spajao peštansku stranu sa delom Budima u kome je i Taban. Početkom 20. veka izgrađen je Eržebet most koji je spajao peštansku stranu sa delom Budima u kome je i Taban. Nakon rata krenulo se u obnovu ovog dela mađarske prestonice, a arhitekte su imale i neke čudne ideje, poput pravljenja banjskog kompleksa. Na kraju, srpska barokna lepotica ipak je porušena u decembru 1949. godine. Oko 1910. godine kada je samo bilo pitanje vremena kada će nestati ova gradska četvrt, mnogi umetnici su sa brda Gelert ovekovečili ulice Tabana na svojim slikama. Staro Tabansko srpsko groblje preorano je 1930. godine, odlukom gradskog saveta.