Kada „navijačke grupe“, kako se često eufemistički nazivaju huligani, krenu u pohod, posledice su katastrofalne. Spaljena sedišta, polomljene ograde i devastirani sportski objekti predstavljaju samo vidljivi deo problema koji pogađa društvo u celini. Dejan Šuput, predsednik Disciplinske komisije Atletskog saveza Beograda, ističe da su posledice dalekosežne – organizatori prestaju ulagati u infrastrukturu, gledaoci se povlače sa stadiona zbog straha za vlastitu sigurnost, a osiguravajuća društva se suočavaju sa ogromnim finansijskim gubicima. Umesto fokusiranja na strože kazne, rešenje bi moglo ležati u preventivnim merama, poput onih u skandinavskim zemljama.
Analize pokazuju da u zemljama gde je nasilje na sportskim događajima učestalo, organizatori ne ulažu sredstva u modernizaciju sportske infrastrukture. To smanjuje vrednost osiguravajućih ugovora i negativno utiče na razvoj tržišta osiguranja. Šuput naglašava da nasilje vodi ka smanjenju posete sportskim takmičenjima, jer gledaoci zaziru od mogućih negativnih posledica. Manji broj gledalaca demotiviše organizatore da ulažu u rekonstrukciju i osiguranje sportskih objekata.
Kada se razmatraju uzroci ovih problema, Šuput odbacuje tvrdnje da su državni organi saučesnici u navijačkom nasilju. On ističe da je dugogodišnja praksa sudova u Srbiji suprotna takvim tvrdnjama. Smatra da je trenutni model kazni iscrpljen i da se mora više raditi na preventivnim programima koji se fokusiraju na edukaciju mladih o nasilju na sportskim događajima.
Osim navijačkog nasilja, nameštanje rezultata se pokazuje kao još veći problem. Šuput ističe da klađenje na sportske rezultate čini između 30% i 40% ukupnog svetskog tržišta igara na sreću, što iznosi više od 400 milijardi dolara godišnje. U tom kontekstu, organizovane kriminalne grupe često pokušavaju da manipulišu ishodima utakmica kako bi ostvarile profit.
On objašnjava kako se u Srbiji može namestiti utakmica tako da se postigne rezultat koji donosi ogromne kvote na kladionicama. Na primer, ako tim koji važi za favorita izgubi utakmicu nakon vođstva, kvote za klađenje mogu dostići i 1:72. Ovo stvara uslove za značajne finansijske dobitke za one koji unapred znaju ishod.
Šuput naglašava da se krug oštećenih u slučaju nameštanja jedne utakmice može drastično proširiti. Fudbalski klubovi koji nisu uključeni u nameštanje gube bodove, plasman i prihod od ulaznica, a sponzori često otkazuju ugovore kada primete sumnjivu aktivnost. Takođe, pošteni kladioničari gube jer im se umanjue šanse za dobitak na nepredvidivim ishodima.
Kada se govori o zloupotrebama prilikom preprodaje igrača, Šuput napominje da su transferi maloletnih igrača izričito zabranjeni. Malverzacije u transferima punoletnih igrača postoje, ali nisu značajnije od onih u drugim sektorima. U slučajevima zloupotrebe, najčešće gube i igrač i oba kluba koja učestvuju u transferu.
U zaključku, Šuput ističe potrebu za jačim preventivnim merama i edukacijom, kako bi se smanjile negativne pojave u sportu. Dobar primer u toj oblasti mogu biti skandinavske zemlje, koje su uspešno implementirale programe za sprečavanje nasilja i edukaciju mladih. Samo kroz zajednički rad države, sportskih organizacija i društva moguće je stvoriti sigurnije i zdravije sportsko okruženje.
