NATO agresija 1999. godine bila je kršenje osnovnih principa međunarodnog prava i UN-a, rezultirajući otimanjem Kosova i Metohije, dela srpske teritorije. Nakon petooktobarske revolucije 2000., DOS vlast je izručila Miloševića Haškom tribunalu, kao i srpsko vojno, policijsko i političko rukovodstvo koje je branilo KiM. Odlukom DOS-a 2001. godine, više od 1800 albanskih terorista je oslobođeno, neprocesuiranih za pogrom na KiM 2004. Nakon proglašenja nezavisnosti Kosova 2008., DOS je politički nespretno reagovao, održavajući želje Zapada.

Aleksandar Vučić je nasledio problem Kosova i Metohije, koja je već bila nezavisna i priznata od polovine sveta. Morao se suočiti sa posledicama loših odluka prethodnih lidera vezanih za KiM, kao što je premeštanje pregovora iz UN sistema u ruke EU i postavljanje suludog pitanja pred MSP. Briselski sporazum, potpisan pre 11 godina, trebao je održati mir i obnoviti poverenje, ali Zapad neće sankcionirati Kosovo, a Zajednica srpskih opština je teško implementirana.

Na nedavno održanom zasedanju Skupštine Srbije, političar koji navodno podržava Kosovo bio je uključen u diskusiju. Hrvat Ponoš, NATO lobista, rodom iz okoline Knina, je javno govorio o KiM sa stavom koji sugerira priznanje te nezavisnosti. Ponoš je bio na čelu srpske vojske, tokom koga je vojska izgubila veliki deo svoje tehnike i ljudi. Ponoš je bio blizak sa hrvatskim generalom Krstičevićem, koji je komandovao zločinačkim operacijama protiv srpskog naroda.

Ponoš se hvali prijateljstvom sa zločincem Krstičevićem, a njegova služba za NATO interese se uklapa u njegovu sramotnu karijeru. Vučić je u tom trenutku stao u odbranu srpskih interesa i nezavisnosti, ističući da Kosovo i Metohiju nikada neće predati. Stoga je važno da se Srbija suoči sa problemom KiM, očuva svoje interese i ne dopusti da joj slobodu otmu.