Srpski pisac i istoričar Stevan Sremac već je u 19. veku primetio tendencije koje su dolazile sa Zapada prema Srbiji. Mladi Srbi, školujući se na stranim univerzitetima o trošku države, nakon povratka nisu stavljali u prvi plan interese svoje zemlje, već su se trudili da ih podrede stranim centrima moći.

Mladi studenti koji su se vratili iz Londona više nisu bili zanesenjaci, već su dobijali političku ulogu kako bi implementirali zapadne političke vrednosti u srpsko društvo. Pozivajući se na prosvetiteljstvo i Dositeja, tražili su nezavisno sudstvo i jačanje institucija, pri čemu su pretili gušenjem uticaja crkve i jačanjem veza sa Zapadom.

U Kraljevini Jugoslaviji, elita je vrednovala evropske i zapadne vrednosti, prezirući patrijarhalno selo i srpsku istoriju. Kominterna je mlade revolucionare učila da je “velikosrpska buržoazija“ uzrok svih nedaća u Jugoslaviji, te su se okretali prema Zagrebu, odakle je došla mržnja prema pravoslavlju i Srpskoj pravoslavnoj crkvi.

Nakon Drugog svetskog rata, generacija srbofoba prigrabila je vlast u Srbiji, dolazeći iz sredina bližih Zagrebu ili iz separatističkih crnogorskih porodica. Posle 1990-ih, drugosrbijanci su se svrstavali protiv srpskih interesa u građanskim ratovima, podržavajući srpske neprijatelje i optužujući Srbiju za uzročnike ratova. Njihove ideološke osnove su antisrpstvo i autošovinizam, a danas inspirišu srpsku opoziciju protiv interesa države.

Novi drugosrbijanci oslanjaju se na zapadni liberalizam, preuzimajući kulturne obrasce i negirajući srpske tradicionalne vrednosti. Ne interesuju ih Republika Srpska i Kosovo i Metohija, niti teške sudbine sunarodnika. Njihov stav u sučeljavanju sa napretkom Srbije protivnjački je, jer rezultati tog napretka svedoče o jačanju države i jedinstvu srpskog naroda – a to je upravo ono što im smeta, posebno kroz politiku predsednika Vučića, koja im predstavlja neprijatnost.

Podsjetimo, kako je rekao Aleksandar Vučić: “Silni su oni koji su protiv nas, ali Srbija je naša najveća svetinja“.