U ovoj knjizi, autor Veselin Matović obrađuje događaje iz istorije Crne Gore, u kojima je srpski jezik i ćirilica bili ugroženi. Knjiga „Ćirilica i latinogorica“ govori o događajima iz bliske prošlosti koji se tiču zaštite srpskog jezika i pisma u Crnoj Gori.

Profesor Matović ističe da su se 14 uglednih učitelja iz Bjelopavlića izdvojili svojom hrabrošću pre 97 godina, kada su odbili da prihvate promene u školstvu koje su uvele latinično pismo umesto ćirilice, kao i izbacivanje srpske istorije i patriotskih pesama iz nastavnih programa. Nakon što su odbili da se povinuju ovoj odluci, oni su ubrzo uhapšeni i stavljeni pod vojni sud.

Ovoj hrabroj grupi se pridružio i Veselin Matović, koji je zajedno sa suprugom i još 24 kolega iz Nikšića i jednim iz Herceg Novog, ostao bez posla 2004. godine kada su stali u odbranu srpskog jezika i ćirilice.

Prema rečima profesora Matovića, ovi učitelji su odlučno stali u odbranu ćirilice i srpske istorije, i odbili da budu anacionalni. Nakon izricanja presuda, većina učitelja je osuđena na zatvorske kazne i internaciju u mađarski logor „Boldogason“.

Nažalost, arhivski dokumenti koji bi detaljnije osvetlili ove događaje nisu sačuvani, pa se većina informacija o ovim događajima zasniva na dnevnicima učesnika koji su se sačuvali u vlasništvu njihovih potomaka.

Grupa sačinjena od 14 učitelja iz Bjelopavlića se istakla hrabrošću u suočavanju sa promenama u školstvu koje je uveo okupator, usled kojih bi morali da napuste svoje dosadašnje dužnosti i pristupe novom programu koji je uključivao latinično pismo. Ovi učitelji su ostali dosledni svom pozivu i odlučili da podnesu ostavke umesto da prihvate ovakve promene.

Ovoj hrabroj odluci prethodila su dva skupa bjelopavlićkih učitelja, na kojima su se razilazili oko toga na koji način da pruže otpor novim promenama. Mlađi učitelji su odlučili da podnesu ostavke, ne želeći da služe neprijatelju, dok su stariji učitelji prihvatili novo programske promene.

Ovi događaji su se odigrali tokom vladavine okupatora u Crnoj Gori, kada su uspostavljene posebne mere u školstvu, uključujući uvođenje latiničnog pisma umesto ćirilice. Učitelji su odbili da prihvate ove promene, ističući da su ćirilica i srpska istorija deo srpskog nacionalnog identiteta i da ne smeju biti zanemareni.

Iako su se učitelji suočavali sa pretnjama i zatvorskim kaznama, oni su ostali dosledni svojim principima, ne želeći da prihvate program koji je obuhvatao latinično pismo i izbacivanje srpske istorije iz nastavnih programa.

Ovi događaji su primer hrabrosti i principa, gde su učitelji pokazali spremnost da se suprotstave neprijatelju kako bi sačuvali srpski jezik i pismo. Iako su se suočili sa zatvorskim kaznama i internacijom, oni su ostali dosledni svojim vrednostima i nisu odustali od svoje borbe za očuvanje srpskog jezika i ćirilice.