Roditelji imaju pravo da svojoj deci daju ime po svom izboru, ali prilikom krštenja u crkvi, deca sa „nehrišćanskim imenima“ dobijaju kršteno ime koje postoji u crkvenim knjigama. Međutim, postoje izuzeci od ovog pravila, gde su neka imena postala toliko rasprostranjena da se kršteno ime ne traži. Sve zavisi od lokalnih običaja i saveta sveštenika. Na taj način, deca se duhovno ponovo rađaju sa novim imenom povezanim sa hrišćanskom tradicijom.

U Srbiji danas postoje mnoga imena koja se ne mogu pronaći u crkvenim knjigama, ali to ne sprečava roditelje da ih biraju za svoju decu. Neka od popularnih imena su Mia, Lara, Selena, Nika, Ela, Vid, Lav i slična. Dok se nekada davno ova imena smatrala nepravoslavnim, danas su postala prihvaćena i čak se ne zahteva kršteno ime prilikom ceremonije. Postoji i praksa ‘odraslog krštenja’ gde je moguće zadržati civilno ime ili dobiti novo ime po svetitelju.

U Rusiji, s druge strane, nije dozvoljeno da se krstite ako ne nosite ime po nekom svetitelju, dok u Srbiji postoji više fleksibilnost. Mnogo toga zavisi od individualnih okolnosti, kao i od lokalnih običaja i saveta sveštenika. Na taj način, postoji različit pristup u zavisnosti od regiona i crkve u kojoj se obavlja ceremonija krštenja.

Sve u svemu, imena dece su važan deo njihovog identiteta i često se biraju pažljivo i sa posebnom pažnjom. Bez obzira na to da li je ime tradicionalno ili moderno, najvažnije je da nosi neko značenje i da odražava želje i nade roditelja za budućnost svoje dece. Krštenje u crkvi može biti prilika za duhovno rađanje i novi početak, a izbor krštenog imena može biti važan korak u tom procesu.