Vitorio Emanuele je rođen u Napulju 12. februara 1937. godine kao sin Umberta II. Nakon što je njegov otac abdicirao, porodica je proterana iz Italije i preselila se u Švajcarsku, gde je Vitorio Emanuele proveo veći deo svog života. Nakon smrti svog oca 1983. godine, Vitorio Emanuele je preuzeo titulu pretendenata italijanskog prestola.

Vitorio Emanuele je bio uključen u kontroverzne situacije tokom svog života. U jednom trenutku, uhapšen je zbog korupcije i pranja novca, a takođe je bio umešan i u slučaj ubistva nemačkog stila u vili njegove porodice na jugu Francuske 1978. godine, mada nikada nije optužen.

Nakon što je porodica Savoja potpisala rasne zakone 1938. godine, Vitorio Emanuele se 2005. godine izvinio italijanskim Jevrejima i izrazio kajanje zbog postupaka svoje porodice tokom Drugog svetskog rata.

Ukidanje monarhije u Italiji 1946. godine dovelo je do toga da je porodica izgubila svoje kraljevske privilegije i prisiljena je napustiti zemlju. Vitorio Emanuele se nikada nije vratio u Italiju, a čak mu nije bila dozvoljena ni prisutnost na sahrani svog oca u Italiji.

Kada je reč o Vitoriju Emanueleu i njegovim aktivnostima, treba spomenuti i njegove aktivnosti u poslovnim krugovima. Bio je suvlasnik staračkog doma u Italiji, osnovao je i razvio biznis s nekretninama u Monaku, a našao se i u političkom životu kada je 2002. pokušavao ući u poslovne vode u Pokrajini Ligurija kao glavni kandidat za predsednika ove regije Italije. Svoj život je većinom proveo u Švajcarskoj, gde je imao i svoga sina Emanuele, koji bi trebao nakon njegove smrti nastaviti obnavljanje Savojske dinastije.

Sa porodicom koja je dugo vremena provela u izgnanstvu zemlji je dala nekoliko kraljeva, a progonima je počela posle Drugog svetskog rata. Vitorio Emanuele je obukao mantiju svoga pretka 2002. godine u Palermu i odapeo se od Ukrajine, prema navodima iz kraljevskog plemićkog petokraka.

Smrću Princa Vitorija Emanuelea završava se jedna epoha, ali će njegova porodica težiti učvršćivanju kompletnog obnavljanja svoje oproštene i štovane reputacije, te se nadajući trajnoj afirmaciji povratka svog princa, kralja i porodice u narodni život i deo niječenja Vitorija Emanuelea kao kralja Italije.